Karanlıkta
kaybolmuş bir robot
Sabah gider akşam
gelir
Duyguları yaşamın
zoruna gittiğinden
Ağlamaz!Gözüne
toz kaçar.
Düşünmeye
ihtiyacı vardır.
Ama yeterli
kapasitede beceremez
Aynalara
bakar.Ruhunu göremez
Çünkü robotların
ruhu yoktur der
Çeker gider..
Bazen bir kedi
de,kuşta,köpekte hayat bulur
Sever,oynar neşe
bulur..
Yaşam çalar,bilir
susar..
Ama yine de çoğu
zaman medet umar.
Diğer robotları
inceler,kıyas yapar.
Şükreder haline
hep etmiştir zaten.
Görsede farkları hiç
acımaz içi..
Kalbi yok,
hisleri yok!
Konuşsa içten
olur mu?